Özgün Enver Bulut

İlhan Sami Çomak’ın şiirlerinde ben bu devrimci dinamizmi görüyorum. Çocukluğunu, bugününü ve yarınına dair düşlerini...

Tek bir insanın öyküsü, öbür insanların da öyküsüdür

Maden işçileridir o konuşmayı şiirsel kılan ve hak arama mücadelesidir, haklı olmanın gururudur onları şiire getiren.

Ne yana dönsek sadece benzerlerimizi görüyoruz. Derdimizi anlattığımız insanlar aynı.

1940’lı yıllar hem ülke için hem de şairler için sıkıntılı yıllar. Neredeyse her şairin bir polisi olmuş.

Deniz gezince, deniz poyraz olunca görün siz karanlığın ucube korkaklarını.

Eskiden bir ‘kabadayılık’ kültürü vardı. Kabadayılık raconu vardı. Kendi içlerinde yazılı olmayan bir hukukları vardı.

Bir kuşun kanat çırpmasını gören, gökyüzündeki maviyi özleyen, bulut olduğunda, gözlerini kapatarak güneşi hissedenler...

“dostlarına yaralarını gösterir gibi” süzülürler “Nuh’a beşik vermiş” o kadim topraklardan gökyüzüne.

Yapacaklarını karanlık ve sisli günlerde yapıyorlar. Ülkenin bütün mezarlıklarında izleri var. Ülkenin bütün yeşillikleri yaktıkları ağaç, kuruttukları otlardan geçilmiyor.